اتاق فرار سوشیانت

دُنیا در نَشیب نیستیست. گَرسیوَز که نامَش سیاه‌تر از شَب بود و یادَش بیم و هَراس در دل آدمیان می افکند برآن شد تا با فُسون و نیرَنگ ساحِران بِیرَق تاریکی را بر این دنیا سایه گُستر کند. پس ایشان به رَسم پَلیدان دَری از در‌وازه های جهنم را گُشودَند. در آن جهان تاریک گَرسیوَز را با اهریمن پَلید دیداری شد. این دو بَدخوی گفتند و شُنودَند و سر انجام بر این پِیمان شدند که اهریمَن، گَرسیوَز را عمر و جاه جاودان دهد و گَرسیوَز هرآن کُنَد که میل اهریمَن است و میل اهریمَن چه باشد جز تباهی و سیاهی و نیستی این سَرزمین! گیتی در کام تاریکی فرو رفت و مردمان غُنوده و غَمگین به دنبال کورسوی امیدی هر طرف را میجُستند در این میان بُرزوی، کیمیاگری که در خِرَدورزی و روشَن ضَمیری زبان زد بود، به نویدی، خاکِستر از آتشِ اُمید فرو خفته مردُم زُدود و آن را شُعلِه ور ساخت و از پس شعله ها سوشیانت سر برآورد. سوشیانت، مِهر افروز و شب سِتیز، پاک باخته و جان بر کف به پشت گرمی یاران بر سیاهی تاخت. کُنون یاران جاویدان، چَشم امید مَردمیان به دستان شماست. باشد که گِره گشای باشید!