اتاق فرار لیلان

پس از کلی پرس و جو، حوالی نیمه های شب بود که رسیدیم به مسیری که ما رو به زورون آباد می‎رسوند؛ همون جایی که قرار بود منیر خانم رو ملاقات کنیم؛ همونی که با ما تلفنی حرف زده بود و قول یه جای بکر و خلوت و با صفا رو بهمون داده بود…

… یکی دو ساعتی می‎شد که تو اون جاده بودیم؛ داشتم راجع به مقصدمون فکر میکردم که صدای جیغ یکی از دوستام باعث شد از جا بپرم…

_چی؟ با من بودی؟

+بوق زدم؛ با تو چیکار دارم آخه؟

_تو الان نگفتی نیا؟!

اوناهااااش اوناهاش اون بالا می‎بینیدش؟!

+ ول کنید دیگه بابا از وقتی افتادیم تو این جاده خاکی، یکی یکی دارید توهم می‎زنید، به بیرون نگاه نکنید… هیچی اون بیرون نیست.

_توهم چیه؟ صداشونو نمی‎شنوید؟ دارن داد میزنن! زمزمه هاشون داره دیونه‎م می‎کنه… میگن نیا، برگرد…

+باشه باشه آرامش خودتو حفظ کن؛ حالا می‎رسیم؛ یه‎کم که بخوابی همه چی درست میشه.

_ولی من سر هر پیچ، بالای کوه و لای درختا، صورتای زمختشون رو می‎دیدم. چشماشون از سفیدی برق می‎زد؛ یکیشون به من می‎خندید؛ با شنیدن صدای خنده هاشون، آرزو می‎کردم کاش ناشنوا متولد می‎شدم و هیچ وقت نمی‎شنیدمشون. به خدا صداشونو می‎شنیدم. انگار زمزمه می‎کردن:((انتخاب با توئه.))